Belgisch biljarter, geboren in 1906, zijn ouders runden een café met biljart in Borgerhout. Omstreeks 1930 schreef Marcel een boek over het biljarten “de 100 serie stoten“.
Marcel Van Leemput was een getalenteerde beroepsspeler die biljartles gaf in Brussel. Hij was ook een tijd in dienst van de KNBB, waar hij onder andere lesgaf aan Hans Vultink. In het boek over de biljartcarrière van Hans Vultink vindt u hierover een prachtige passage. Ook Ludo Dielis werd als jonge speler doorverwezen naar Marcel Van Leemput voor een aantal lessen en vertelde dat hij er veel lering had uitgehaald, met name over de lichaamshouding aan de biljarttafel.
Een artikel uit de Nieuwe Rotterdamse Courant van 7/2/1929
Een Onzer Haagsche sportcorrespondenten schrijft in het Ochtendblad van de Nieuwe Rotterdamse Courant van donderdag 7 februari van 1929 het volgende:
De jeugdige Belgische professeur de billard. Marcel van Leemput, die ter gelegenheid van het kampioenschap van Europa, naar den Haag is gekomen, liet in de ‘s-Gravenhaagsche Biljart Club in verloren kwartiertjes even zien. wat hij tegenwoordig van de biljartkunst verstaat en heeft bij die gelegenheid van het bestuur van „De.Groene Sociëteit” de uitnodiging ontvangen voor de leden van deze Haagsche sociëteit, waar hoofdzakelijk het biljartspel wordt beoefend, een reeks demonstraties te willen geven. De eerste dezer demonstraties heeft nu gisterenmiddag plaats gehad en voor hen die het nog niet mochten weten, heeft hij zich daarbij als een biljartgenie doen kennen. Alvorens van deze demonstratie een en ander te vertellen, willen wij eerst enige informaties over dezen fameuzen biljarter geven.
Marcel van Leemput is thans 22 jaar. Hij is de zoon van een Antwerpsen caféhouder en begon op 13-jarigen leeftijd in het café van zijn vader een partijtje te spelen
Twee jaar later (dus 15 jaar oud) was hij reeds zover, dat hij gerechtigd was aan het 3e klasse kampioenschap van België deel te nemen. Hij eindigde daarin op de 2e plaats. 16 jaar oud eindigde hij als 2e in het 2e klasse kampioenschap en het volgende jaar werd hij ook tweede in het kampioenschap le klasse. In die kampioenschappen heeft hij weinig geluk gehad. In 1925 reeds werd hij beroepsspeler en in gezelschap van zijn landgenoot Edward Horemans is hij toen naar Amerika gegaan. Enigen tijd na zijn terugkeer moest hij zijn dienstplicht vervullen en in het midden van 1928 was zijn diensttijd geëindigd. Merkwaardig is de kolossale vooruitgang die hij sinds dien gemaakt heeft.
Om een voorbeeld te noemen: eind 1925 toen hij in den Haag tegen Jan Dominering heeft gespeeld, was hij iemand die met een moyenne van 20 speelde. Tijdens zijn diensttijd was dit nog zowat het geval. En thans is hij een man voor wie een gemiddelde van 100, van 150 én nog meer een gebruikelijke verrichting is. Zes weken geleden verbeterde, hij op groot biljart groot cadre, ancre, het record van Horemans door een serie van 829 te maken (oud record 818) en bij zulke serie is van een gemiddelde zelfs geen sprake meer.
Van Leemput heeft dus te zien gegeven, wat de meeste der grootste biljarters van de wereld te zien hebben gegeven n.l. plotseling formidabel vooruit te zijn gegaan.
Om dan nu tot de demonstratie te komen: ongeveer om drie uur heette de voorzitter van „De Groene Sociëteit”, de heer de Wit, de aanwezigen welkom waarna hij enige beschouwingen wijdde aan het biljartspel- en de zaak der arbiters waarbij hij reageerde op het artikeltje hetwelk wij laatst schreven om te besluiten, dat geen rechtgeaard biljartliefhebber hier te lande Amerikaanse toestanden wenst, welke conclusie wij geheel delen. Na dit openingswoord ving de demonstratie aan. Er werd gespeeld op groot match biljart groot cadre. Als tegenpartij van Van Leemput trad een andere professeur op, nl. de heer Tokkie. Het ging er natuurlijk slechts om dat Van Leemput een tegenspeler zou hebben. Arbiter was de heer Burgemeester, die zich rustig en onopvallend van zijn taak kweet.
Tokkie begon en na 3 punten te hebben gemaakt liet Van Leemput er 47 volgen. En toen Tokkie er 4 had gemaakt, scoorde Van Leemput er 120. Toen volgden 4 zwakke beurten. Men weet hoe dat kan gaan; een bal draait een beetje af en glijdt er dan haarfijn langs enz., enfin, na 6 beurten noteerde, Van Leemput 188, wat dus maar matig was. Doch toen in de 7e beurt toonde hij zijn grote kracht. Tokkie had de ballen wijdt laten liegen en niet minder dan 5 lange stoten kreeg Van Leemput te maken, maar toen had hij ze dan ook langs de cadre-lijn bij den korten band. In oppersten eenvoud werden het er 100, 200 en 300, en even later maakte men hem er op attent, dat het totaal van 500 was bereikt. Van Leemput wilde echter de serie liever uit spelen en ging voort tot 569. Een iets te zacht geraakt balletje maakte aan deze serie, die, voor zoover ons bekend, de hoogste is welke ooit in Nederland op groot match biljart groot cadre is gemaakt, een eind.
De score van Leemput bedroeg: 47, 120, 7. 2, 1l, 1, 569 — 757 punten in 7 beurten, gemiddelde 108.14. Tokkie bracht het tot 27.
En nu iets over het spel. Van Leemput, die een nette, rustige jongeman is. moet wel door en door gezond en sterk zijn. Want hij speelde met zijn jasje aan en geen zweem van inspanning viel te bespeuren. Hij ging niet eens even heen om zijn handen te wassen, er kwam geen zaagsel bij te pas, hij transpireerde niet, doch bleef de onbewogenheid zelf.
Onder de tóeschouwers waren er die ook van den door amateurs gespeelden wedstrijd om het Europese kampioenschap getuige waren geweest en een kwam er naar ons toe om de opmerking te maken, dat dit toch nog heel wat anders was. Nu, dat was het dan ook. Om nu maar eens Théo Moons te noemen: wanneer deze begint ben je belangstellend of hij er 100 zal maken. En heeft hij er 100 dan vraag je je af of hij de 150 zal bereiken, en zo voort.
Maar als van Leemput aan stoot is vindt je het zeer natuurlijk als hij er 600. 700 of 800 maakt. In zijn spel culmineert de eenvoud. Het is de school Horemans op haar best die hij liet zien. Zoals hij een bal laat dood lopen, onverschillig of hij 50 centimeter heeft af te leggen dan wel van korten band naar korten band moet lopen, is onverbeterlijk. En in het kleine spel zoekt hij er zijn kracht in dat een van den band terug komende bal door de andere bal wordt opgevangen. Dit doet hij op eenvoudig verbluffende wijze. Rappels over 4 banden zijn bij hem even simpel als vlak bij uit den hoek. Maar wat opviel was, dat ook hij met een vluggen pols speelt, evenals Horemans. Biljarters hebben het graag over den slappen pols. Doch Van Leemput speelt met een pols welke als het verlengstuk van den arm is te beschouwen. Ook als hij pikeert. masseert en trekt bij de zwaarste opgaven, blijft de pols van iedere wiegeling vrij. In zijn grote serie kwam hij driemaal vast te liggen. De wijze waarop hij toen pikeerde was zo verbluffend eenvoudig, dat de toeschouwers er van begonnen te lachen. Eenvoud, eenvoud en rust. dat is voor alles kenmerk van het enorme spel van dezen jongen Bels. die persoonlijk ook de eenvoud zelf is. Dat de toeschouwers opgetogen waren, behoeft stellig geen betoog. Vanavond om 8 uur zal in de biljartzaal van café restaurant het Gouden Hoofd alhier prof. Marcel Van Leemput uit België een demonstratie geven. Zijn tegenstanders zullen de heren Wielders en Arnoud Sengers zijn. De eerste partij tegen Wielders is 600 caramboles groot, de tweede bestaat uit 20 driebanden stoten tegen Arnoud Sengers.
