Dick Helmstetter, de ontwerper en fabrikant van de beroemde Adam-keu, woonde en werkte zo’n 25 jaar geleden in Japan. Voor twee wereldtopspelers van toen, Kobayashi en Yoshihara, maakte hij biljartkeuen zoals zij deze graag hadden. Kobayashi speelde bij voorkeur met een nogal stug (lees: weinig elastisch) topeind en een medium-softe pomerans. Yoshihara daarentegen gaf de voorkeur aan een flexibeler topeind met een hardere pomerans.
Dick voldeed aan hun wensen, maar was ook nogal vertwijfeld. Wat zou hij aan een keu kunnen veranderen om zulke topspelers aan nog betere resultaten te helpen? Door zijn andere grote liefde, de golfsport, verloor hij de interesse in het biljarten en werd als vice president van Callaway Golf verantwoordelijk voor de R&D division. Hij liet de golfwereld versteld staan van zijn ‘Big Bertha’ een driver die zomaar dertig tot vijftig meter verder sloeg dan de conventionele clubs. „Zo’n duidelijke verbetering heb ik met een biljartkeu nooit kunnen bewijzen”, liet hij me tien jaar geleden al weten. Lees verder: Moderne materialen deel II
In het maartnummer van Biljart Totaal schreef ik over een nieuw type topeind dat onder de naam Predator zijn intrede in de carambole wereld deed. Zoals reeds vermeld komen bijna alle vernieuwingen uit de wereld van het pool biljarten, u weet wel het spel met de 15 bont gekleurde en genummerde ballen en één witte speelbal op een biljarttafel met 6 gaten.
Het spel komt uit de Verenigde Staten en wordt ook bij onze jeugd steeds populairder. In Amerika spelen tussen de dertig en veertig miljoen mensen tenminste een paar keer jaar een ‘potje pool’. Voor fabrikanten van keus en pomeransen is zo’n markt groot genoeg voor de ontwikkeling van nieuwe (lees verbeterende) producten. Naast Predator zijn er voor poolkeuen High Tech-toppen van inmiddels zes verschillende fabrikanten, elk met unieke specifieke eigenschappen, die het spelen van het poolspel ten goede zou moeten komen. Lees verder: Moderne materialen deel I
In dit boek wordt het diamondsysteem door de auteur op een duidelijke en voor iedereen begrijpelijke manier uitgelegd aan de hand van vele voorbeelden en tekeningen.
Het is speciaal geschreven voor de kleine wedstrijdtafel 2,30×1,15 en het systeem is ook zeer goed bruikbaar op de kleinere tafel 2,10×1,05.
De meeste systemen zijn te gecompliceerd en werken met te veel compensaties die de uitvoer ervan bemoeilijken, vooral in partijen met de nodige wedstrijdspanning. Na bestudering van dit boek, welke ook nog verschillende tips voor het driebanden, de zeer belangrijke afstoot en vele plaatsingsstoten behandeld, moet het mogelijk zijn het gemiddelde met enkele tiende’s op te voeren, welke uiteraard ook de nodige oefening vereist. Het kan door de lezer gebruikt worden als naslagwerk voor een van de mooiste, maar moeilijkste takken van de biljartsport; het driebanden.
